In Medias Res

1961. Τέσσερα παιδιά, τέσσερις φίλοι, τέσσερα αθώα πλάσματα ζουν την πιο ξένοιαστη εποχή της ζωής τους. Άγης, Φάνης και οι δίδυμοι Κοσμάς και Δαμιανός. Τέσσερις άνθρωποι δεκτικοί στα παιχνίδια, στις πλάκες, στις καζούρες, στην αγάπη, στα ερωτικά τερτίπια, στις σκανταλιές τους. Όλα είναι ήσυχα, πληκτικά (όσο πληκτική είναι η ζωή μιας παρέας αγοριών), μονότονα σχεδόν, ώσπου έρχεται η Μπριζίτ, μια Γαλλίδα, για να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα γαλλικών στον Βλάση Παπάζογλου, γιο του μεγαλοκτηματία και αφέντη της περιοχής Βάιου Παπάζογλου. Και τα παιδιά ξετρελαίνονται με τη γυναίκα! Την παρακολουθούν, τη φαντασιώνονται, τη φλερτάρουν διακριτικά, την παρακολουθούν να κάνει μπάνιο στη λίμνη με το μαγιώ της, φτάνουν να κάνουν ακόμη και παρέα στον Βλάση, ένα παχύ, κλειστό παιδί, χωρίς φίλους και ολομόναχο. Χρόνια αργότερα ο Άγης, ο αφηγητής της ιστορίας, δέχεται έναν φάκελο με ένα όπλο μέσα. Έντρομος, ανακαλύπτει ότι κάποιος ξέρει το μυστικό εκείνου του καλοκαιριού κι αναγκάζεται να επιστρέψει στ

«...Λάγνες είναι όσο ποτέ οι γυναίκες , μα ασθενικότατοι οι άντρες , αφού ο Σείριος τους  ξεραίνει το κεφάλι και τα γόνατα , κι είναι το δέρμα μαραμένο από την κάψα» (Ησίοδος,  Έργα και ημέρες).  Η λησμονιά μας συντροφεύει τόσο παράξενα στη διάρκεια της ζωής μας. Κάποτε ο καιρός  μας την στερεί , αρνούμενος στη μνήμη μας τη σχόλη. Κολλημένοι μες στην οδύνη μας  προχωρούμε κατάφορτοι , σαν ακινητοποιημένοι στον χρόνο. Άλλοτε πάλι, κι ενώ θα  θέλαμε τόσο πολύ να διατηρήσουμε εντός μας μια εικόνα, ένα αγαπημένο πρόσωπο, ένα  άρωμα, μια κουβέντα , η λησμονιά μας τα υφαρπάζει ανεπαισθήτως.  Υπάρχουν θησαυροί  που χάνονται έτσι δια παντός κι έχουμε άδικο να ισχυριζόμαστε τόσο συχνά «ποτέ δεν θα  ξεχάσω». Ποιος το γνωρίζει αυτό ;  Σχεδόν δεν τον ακούει πια τον τόνο της φωνής της Μπριζίτ, ο Άγης, τα δάχτυλά του δεν  γνωρίζουν πια την αφή του δέρματός της και θα ήταν ανήμπορος να σχεδιάσει το ωραίο της  χαμόγελο, που σχηματιζόταν τακτικά και στο δικό του πρόσω